Salman Masalha
Salman Masalha
Ο πιο αγαπητός Άραβας
δικτάτορας στο Ισραήλ είναι ο Assad
Ο πιο αγαπητός Άραβας
δικτάτορας στο Ισραήλ είναι ο Assad
Όσο παράξενο κι αν ακούγεται, όλοι στο Ισραήλ αγαπούν τους Άραβες δικτάτορες. Όταν λέω όλοι εννοώ τόσο τους Εβραίους όσο και τους Άραβες. Ο πιο αγαπημένος όμως δικτάτορας είναι ο πρόεδρος Assad. Μόλις ο Assad ο νεότερος κληρονόμησε το καταπιεστικό καθεστώς της Συρίας, τόσο οι Εβραίοι όσο και οι Άραβες μετατόπισαν την αγάπη τους για το δικτάτορα της Δαμασκού από τον Assad τον πρεσβύτερο στο γιο του.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Wall Street Journal μετά την ιντιφάντα στ’ Αραβικά κράτη, ο Bashar al-Assad υποστήριξε ότι η κατάσταση στη Συρία είναι διαφορετική ενώ πρόσθεσε ότι η Συρία δεν είναι σαν την Αίγυπτο. Επισήμανε επίσης ότι η Συρία δεν κινδυνεύει να ολισθήσει σε μια παρόμοια κατάσταση καθώς μετείχε στο μέτωπο "αντίστασης" και ανήκει στον αντι-Αμερικανικό, αντι-Ισραηλινό άξονα.
Λοιπόν, ο Assad έχει δίκιο. Η κατάσταση στη Συρία είναι όντως διαφορετική. Το Συριακό καθεστώς μοιάζει περισσότερο με το ξεπερασμένο πλέον καθεστώς του Saddam. Το κόμμα Ba'ath που κυβέρνησε το Ιράκ και αυτό που κυβερνά ακόμα τη Συρία κράταγαν και τα δύο ψηλά τις σημαίες της παναραβικής εθνικής ιδεολογίας. Όμως, άλλο πράγμα είναι τα σλόγκαν και άλλο η πραγματικότητα. Όλα τα ιδεολογικά γλυκόλογα ήταν μόνο λόγια. Γιατί το κόμμα Ba'ath, τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, αποτελούσε μια πολιτική πλατφόρμα για τη διαιώνιση της φυλετικής, εθνικής καταπίεσης.
Πράγματι, η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι εντελώς διαφορετική. Αν βάλουμε κατά μέρος την Κοπτική μειονότητα, τότε η Αιγυπτιακή κοινωνία είναι θρησκευτικά ομοιογενής και καθόλου φυλετική. Ο απομακρυσμένος Αιγύπτιος πρόεδρος, Mubarak, δεν είχε ποτέ ένα φυλετικό, εθνικό δεκανίκι για να στηριχτεί. Ο Αιγυπτιακός στρατός είναι επίσης διαφορετικός και δεν μοιάζει σε τίποτα με τους στρατούς της Συρίας ή του Ιράκ.
Για παράδειγμα, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στο Ιράκ, ο Ιρακινός στρατός κατακερματίστηκε σε πολλά φυλετικά και εθνικά κομμάτια. Οι στρατιώτες έβγαλαν τις στολές τους και καθένας ενώθηκε με τη φυλή και την εθνική του κοινότητα. Ακόμη κι ο ίδιος ο Saddam ακολούθησε πιστά τους φυλετικούς αυτούς κώδικες. Δεν έφυγε από το Ιράκ αλλά πήγε να κρυφτεί στις καλά προστατευόμενες περιοχές της φυλής του. Έτσι γίνεται σ’ αυτές τις κοινωνίες. Στη χώρα των κέδρων, αμέσως μόλις ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, ο Λιβανικός στρατός διασπάστηκε στα εθνικά στοιχεία που τον απάρτιζαν και διαλύθηκε.
Πράγματι, η Συρία δεν είναι Αίγυπτος. Η Συρία διαφέρει και στο τίμημα του αίματος που προκλήθηκε από το τυραννικό καθεστώς της. Η Συριακή φυλετική κυβέρνηση βασίζεται στη δύναμη που ασκούν τα διάφορα παρακλάδια ασφάλειας που κυβερνιούνται από τους φύλαρχους και τους ενδιαφερόμενους συμμάχους τους.
Εσωτερικά, ένα τέτοιο φυλετικό καθεστώς θα θεωρείται πάντα ως ένα μία ξένη κυριαρχία. Αυτού του είδους η κυριαρχία μπορεί να ονομαστεί φυλετικός ιμπεριαλισμός που κυβερνά ασκώντας βάρβαρη τρομοκρατία και καταπίεση. Το φαινόμενο είναι πιο έντονο όταν κυβερνά μια φυλή μειονότητας όπως συμβαίνει στη Συρία. Έτσι, κάθε υπονόμευση της κυβέρνησης εκλαμβάνεται ως πρόκληση για τη φυλετική ηγεμονία και ως κίνδυνος για την επιβίωση της άρχουσας φυλής. Από την ίδια του τη φύση, ένα τέτοιο καθεστώς είναι εντελώς βυθισμένο σ’ ένα λουτρό αίματος.
Τόσο ο Assad ο πρεσβύτερος όσο και ο Assad ο νεότερος πρέσβευαν την αντίσταση κατά του Ισραήλ. Αυτό το σλόγκαν όμως ήταν επιφανειακό και χρησίμευε στο καθεστώς απλώς ως ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο μπροστά σε οποιαδήποτε απαίτηση για ελευθερία και δημοκρατία. Η Συριακή κυβέρνηση της "αντίστασης" δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη για το μέτωπο του Golan από το 1973. Αντ’ αυτού, το καθεστώς "αντίστασης" ήταν και είναι έτοιμο να πολεμήσει το Ισραήλ ως τον τελευταίο Λιβανέζο κι αν αυτό δεν πετύχει - τότε ως τον τελευταίο Παλαιστίνιο.
Καθώς διάφορες φωνές στο Ισραήλ έχουν πρόσφατα μιλήσει υπέρ της συνεχιζόμενης διακυβέρνησης της Γάζας από τη Hamas, πολλοί Ισραηλινοί ανησυχούν αυτές τις μέρες για την ευημερία του Συριακού καθεστώτος. Το εκπληκτικό είναι ότι δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που προσεύχονται κρυφά για την επιβίωση του καθεστώτος της Δαμασκού αλλά και πολλοί από τ’ Αραβικά κόμματα. Οι ηγέτες των κομμάτων αυτών έχουν μείνει άναυδοι, οι φωνές τους έχουν σιγήσει και καμία κατακραυγή δεν ακούγεται για τη σφαγή αμάχων από το Συριακό καθεστώς.
Όλοι οι υποκριτές - Εβραίοι και Άραβες παρόμοια - έχουν ενωθεί. Φαίνεται ότι ο Assad απολαμβάνει ολοκληρωτικής υποστήριξης εδώ, σαν να ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ.
Σε συνέντευξή του στην εφημερίδα Wall Street Journal μετά την ιντιφάντα στ’ Αραβικά κράτη, ο Bashar al-Assad υποστήριξε ότι η κατάσταση στη Συρία είναι διαφορετική ενώ πρόσθεσε ότι η Συρία δεν είναι σαν την Αίγυπτο. Επισήμανε επίσης ότι η Συρία δεν κινδυνεύει να ολισθήσει σε μια παρόμοια κατάσταση καθώς μετείχε στο μέτωπο "αντίστασης" και ανήκει στον αντι-Αμερικανικό, αντι-Ισραηλινό άξονα.
Λοιπόν, ο Assad έχει δίκιο. Η κατάσταση στη Συρία είναι όντως διαφορετική. Το Συριακό καθεστώς μοιάζει περισσότερο με το ξεπερασμένο πλέον καθεστώς του Saddam. Το κόμμα Ba'ath που κυβέρνησε το Ιράκ και αυτό που κυβερνά ακόμα τη Συρία κράταγαν και τα δύο ψηλά τις σημαίες της παναραβικής εθνικής ιδεολογίας. Όμως, άλλο πράγμα είναι τα σλόγκαν και άλλο η πραγματικότητα. Όλα τα ιδεολογικά γλυκόλογα ήταν μόνο λόγια. Γιατί το κόμμα Ba'ath, τόσο στο Ιράκ όσο και στη Συρία, αποτελούσε μια πολιτική πλατφόρμα για τη διαιώνιση της φυλετικής, εθνικής καταπίεσης.
Πράγματι, η κατάσταση στην Αίγυπτο είναι εντελώς διαφορετική. Αν βάλουμε κατά μέρος την Κοπτική μειονότητα, τότε η Αιγυπτιακή κοινωνία είναι θρησκευτικά ομοιογενής και καθόλου φυλετική. Ο απομακρυσμένος Αιγύπτιος πρόεδρος, Mubarak, δεν είχε ποτέ ένα φυλετικό, εθνικό δεκανίκι για να στηριχτεί. Ο Αιγυπτιακός στρατός είναι επίσης διαφορετικός και δεν μοιάζει σε τίποτα με τους στρατούς της Συρίας ή του Ιράκ.
Για παράδειγμα, όταν οι Ηνωμένες Πολιτείες εισέβαλαν στο Ιράκ, ο Ιρακινός στρατός κατακερματίστηκε σε πολλά φυλετικά και εθνικά κομμάτια. Οι στρατιώτες έβγαλαν τις στολές τους και καθένας ενώθηκε με τη φυλή και την εθνική του κοινότητα. Ακόμη κι ο ίδιος ο Saddam ακολούθησε πιστά τους φυλετικούς αυτούς κώδικες. Δεν έφυγε από το Ιράκ αλλά πήγε να κρυφτεί στις καλά προστατευόμενες περιοχές της φυλής του. Έτσι γίνεται σ’ αυτές τις κοινωνίες. Στη χώρα των κέδρων, αμέσως μόλις ξέσπασε ο εμφύλιος πόλεμος, ο Λιβανικός στρατός διασπάστηκε στα εθνικά στοιχεία που τον απάρτιζαν και διαλύθηκε.
Πράγματι, η Συρία δεν είναι Αίγυπτος. Η Συρία διαφέρει και στο τίμημα του αίματος που προκλήθηκε από το τυραννικό καθεστώς της. Η Συριακή φυλετική κυβέρνηση βασίζεται στη δύναμη που ασκούν τα διάφορα παρακλάδια ασφάλειας που κυβερνιούνται από τους φύλαρχους και τους ενδιαφερόμενους συμμάχους τους.
Εσωτερικά, ένα τέτοιο φυλετικό καθεστώς θα θεωρείται πάντα ως ένα μία ξένη κυριαρχία. Αυτού του είδους η κυριαρχία μπορεί να ονομαστεί φυλετικός ιμπεριαλισμός που κυβερνά ασκώντας βάρβαρη τρομοκρατία και καταπίεση. Το φαινόμενο είναι πιο έντονο όταν κυβερνά μια φυλή μειονότητας όπως συμβαίνει στη Συρία. Έτσι, κάθε υπονόμευση της κυβέρνησης εκλαμβάνεται ως πρόκληση για τη φυλετική ηγεμονία και ως κίνδυνος για την επιβίωση της άρχουσας φυλής. Από την ίδια του τη φύση, ένα τέτοιο καθεστώς είναι εντελώς βυθισμένο σ’ ένα λουτρό αίματος.
Τόσο ο Assad ο πρεσβύτερος όσο και ο Assad ο νεότερος πρέσβευαν την αντίσταση κατά του Ισραήλ. Αυτό το σλόγκαν όμως ήταν επιφανειακό και χρησίμευε στο καθεστώς απλώς ως ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο μπροστά σε οποιαδήποτε απαίτηση για ελευθερία και δημοκρατία. Η Συριακή κυβέρνηση της "αντίστασης" δεν έχει αρθρώσει ούτε λέξη για το μέτωπο του Golan από το 1973. Αντ’ αυτού, το καθεστώς "αντίστασης" ήταν και είναι έτοιμο να πολεμήσει το Ισραήλ ως τον τελευταίο Λιβανέζο κι αν αυτό δεν πετύχει - τότε ως τον τελευταίο Παλαιστίνιο.
Καθώς διάφορες φωνές στο Ισραήλ έχουν πρόσφατα μιλήσει υπέρ της συνεχιζόμενης διακυβέρνησης της Γάζας από τη Hamas, πολλοί Ισραηλινοί ανησυχούν αυτές τις μέρες για την ευημερία του Συριακού καθεστώτος. Το εκπληκτικό είναι ότι δεν είναι μόνο οι Εβραίοι που προσεύχονται κρυφά για την επιβίωση του καθεστώτος της Δαμασκού αλλά και πολλοί από τ’ Αραβικά κόμματα. Οι ηγέτες των κομμάτων αυτών έχουν μείνει άναυδοι, οι φωνές τους έχουν σιγήσει και καμία κατακραυγή δεν ακούγεται για τη σφαγή αμάχων από το Συριακό καθεστώς.
Όλοι οι υποκριτές - Εβραίοι και Άραβες παρόμοια - έχουν ενωθεί. Φαίνεται ότι ο Assad απολαμβάνει ολοκληρωτικής υποστήριξης εδώ, σαν να ήταν ο βασιλιάς του Ισραήλ.
***
Haaretz 29.3.2011
Source:
______________________
