Arabové, učte se hebrejsky!

Proč mají arabské děti potíže se čtením

Salman Masalha

Arabové, učte se hebrejsky!

Arabové, učte se hebrejsky! Tak se jmenuje článek uveřejněný v izraelském listu Haarec. Jeho autorem je básník Salman Masalha, izraelský Drúz, tedy muž, jehož mateřštinou je arabština. Autor zamyšlení souhlasí s tím, že mnohá obočí se nad takovým titulkem zvednou, a to jak obočí politiků, tak i úředníků zodpovědných za vzdělávání. Masalha ovšem tvrdí, že jde o velmi důležité téma, které je třeba brát vážně.

Izraelské ministerstvo školství nedávno vydalo statistiku školních výsledků jednotlivých komunit. Drúzský básník píše, že jeho pozornost upoutaly především velmi špatné výsledky arabských studentů v testech hebrejštiny. Arabští studenti mají v hebrejštině nejhorší výsledky ze všech měřených skupin, a to se týká i arabštiny pro Araby v izraelských arabsko-jazyčných školách. Psychologové Zohar Eviatar, a Rafik Ibrahim z Univerzity v Haifě nabízejí nový úhel pohledu na tento problém.
Biblia Hebraica (hebrejský text Bible) - Foto: Jana Šustová

Biblia Hebraica (hebrejský text Bible)Foto: Jana Šustová

Výzkumníci měřili rychlost čtení a přesnost chápání textu u lidí, jejichž mateřštinou je buď angličtina, hebrejština, a nebo arabština. Zjistili, že do procesu čtení je u čtenářů v angličtině i hebrejštině zapojena pravá hemisféra mozku, ale nikoli v případě čtení arabského textu. To je podle jejich názoru dáno grafickou složitostí arabského písma. Arabská písmena jsou na rozdíl od latinky nebo hebrejského písma pospojována dohromady, a navíc mění svůj tvar podle své pozice ve slově. Krom toho se od sebe často liší jen drobnými značkami. To vše znamená, že děti, které se učí číst arabštinu, mají spoustu problémů navíc.

Zjištěná data mohou pomoci vysvětlit velké rozdíly mezi studenty v arabsko-jazyčných školách na jedné straně, a na druhé straně těch, kde se vyučuje v hebrejštině nebo angličtině. Také to může vysvětlit poměrně špatné postavení Izraele v mezinárodních srovnávacích testech žáků základních škol. Tento stav lze najít i v arabském světě, a podle autora článku tedy není náhodou, že mezi pěti sty nejlepšími univerzitami na světě není ani jedna arabská.

Nejde přitom srovnávat arabštinu s hebrejštinou nebo angličtinou. Každý člověk v arabské zemi ví, že arabština, kterou mluví děti doma, je jiná než literární arabština, kterou se učí ve škole. Je to velmi odlišný jazyk, a tak je tomu ve všech arabských zemích. Arabsky hovořící obyvatelé Izraele nejsou od ostatního arabského světa v tomto smyslu nijak odděleni. Arabsko-jazyčná média, zejména rozhlas a televize, svým posluchačům a divákům neposkytují jazykové bohatství formální arabštiny. Opak je pravdou: upevňují jazykovou povrchnost která vede k intelektuální mělkosti.

Přes to všechno je možné udělat ve vzdělávání zásadní změny, a to během několika málo příštích let, píše Masalha. K tomu je ale prý potřeba mít odvahu k radikálním činům. Mezi ně patří zrušení arabského a drúzského oddělení na ministerstvu školství a úplné sjednocení osnov pro všechny žáky bez ohledu na to, zda mluví hebrejsky nebo arabsky. Osmdesát procent toho, co a jak se vyučuje, musí být podáváno pomocí nejmodernějších didaktických materiálů. Jen dvacet procent by mělo zohledňovat kulturní odlišnosti jednotlivých žáků, uzavírá Salman Masalha, arabsky i hebrejsky píšící drúzský básník z Izraele na stránkách listu Haarec. .
***
Source: Rozhlas

***
For Hebrew, press here
For English, press here
_____________________

Read More

Comment le sionisme européen a corrompu les ‘Juifs Arabes’

La décision de Carmel Shama d’ajouter un appendice à son nom est un exemple flagrant de la manière dont le ‘sionisme ashkénaze’, venu d’Europe, a corrompu les esprits des Juifs ‘Mizrahi’.

Salman Masalha

Comment le sionisme européen
a corrompu les ‘Juifs Arabes’

Carmel Shama en avait marre, alors ce parlementaire a décidé qu’il était temps de renouer avec ses racines ethniques. Pour répondre à toutes les confusions autour de son identité, il a demandé au ministère de l’intérieur l’ajout d’un appendice à son patronyme afin de devenir officiellement le député «Shama-Hacohen.»

Beaucoup de gens le prenaient par erreur pur un Druze. En fait, alors qu’il visitait Auschwitz, des députés l’avaient complimenté pour sa manifestation de «solidarité avec le peuple juif.» On lui a aussi fréquemment demandé de donner son avis sur des « affaires arabes en tant que membre de cette communauté.» Apparemment, c’était un peu trop à gérer pour lui.

C’est là un exemple flagrant de la manière dont le «sionisme ashkénaze» européen a corrompu les esprits de ceux qu’on qualifie de « membres du groupe Mizrahi,» originaires d’Afrique du Nord et du Moyen Orient.

Il convient de signaler que la raison première pour laquelle les Israéliens devaient mentionner leurs identités nationales ethno-religieuses sur les documents officiels était de permettre aux institutions ashkénazes de distinguer entre Juifs et Arabes, dès lors que de nombreux Juifs venaient de pays arabes et avaient des noms arabes. Au début, seules deux catégories apparaissaient : Juifs et Arabes. Dans une étape ultérieure, «Druze» sera ajouté comme catégorie distincte.

Comme le ministre de l’intérieur Eli Yishal a refuse d’appliquer un arrêt de la Haute Cour décidant d’inclure les Israéliens qui se sont convertis auprès du judaïsme réformé dans la catégorie des Juifs, la mention de la nationalité n’apparaît plus ces dernières années que comme une série d’astérisques sur les cartes d’identité. Mais d’autres marqueurs identitaires qui distinguent entre «Juifs» et Arabes subsistent.

Prenez, par exemple, un nom comme «Yosef Hadad» En se basant seulement sur le nom, il est impossible de savoir si celui qui porte ce nom est un Arabe ou un Juif. Des policiers entraînés, par contre, peuvent situer immédiatement la différence. Pour promouvoir l’objectif «digne d’intérêt» de séparer citoyens Juifs et Arabes, des officiels du ministère de l’intérieur ont voulu supprimer l’obligation de noter le nom du «grand père Juif.» En supposant donc que ce Yosef Hadad est Juif, le nom de son grand-père ne figurera pas sur sa carte d’identité. Mais s’il est Arabe, le nom de son grand père sera affiché fièrement. N’est-ce pas une assez élégante forme d’apartheid dans l’identification ?

Les années passant, les tensions nationalités ont incité de nombreux «Juifs Arabes» à essayer de s’éloigner de leur identité ethnique. Mais comment le pourraient-ils alors que leur apparence, leurs goûts musicaux et alimentaires et leurs styles de vie sont si proches du milieu culturel d’où ils sont venus ?

La seule manière pour eux de consommer la rupture a été d’adopter des signes ostensibles de l’identité religieuse juive, les kipas et les étoiles de David autour du cou en premier lieu. En fait, la mesure dans laquelle des étoiles de David pendent à leurs cous et des kipas couvrent leurs têtes, correspond directement à leur niveau de déni de leur appartenance ethno-religieuse arabe. L’expression la plus grotesque d’un tel déni, ce sont les chapeaux et les vêtements hassidiques portés par les membres du Shas.

Pour le dire autrement, un chapeau brûle sur la tête de chaque négateur de soi.

La séparation ethnique a été, et reste bien vivante chez les citoyens de ce pays. Le député Shama-Hacohen peut estimer s’en tirer à bon compte. Nous pouvons même profiter de l’occasion pour lui faire cadeau de deus députés Druzes, les députés Ayoob Kara (Likoud) et Hamad Amar (Yisrael Beiteinu) – qui à eux deux semblent encore plus extrémistes qu’Avigdor Lieberman et le rabbin Eliezer Sach pris ensemble. En fait, s’ils mettaient «Hacohen» à côte de leurs patronymes, ils feraient d’une pierre deux coups : premièrement, ils ne feraient plus honte aux Druzes ; deuxièmement, leur changement de nom rendrait fou le député Shama-Cohen.
*
Haaretz 14 novembre 2010, traduit de l’anglais par Djazaïri

***

For Hebrew, press here
For English, press here

____________________________

Read More

Una lógica sólo para judíos

Parece que el Profesor Shlomo Avineri corta, una por una, las ramas de la lógica que pretende mantener

Salman Masalha

Una lógica sólo para judíos

El Profesor Shlomo Avineri hace preguntas difíciles, desea discutirlas y agrega: “Cualquiera que apoya como yo una solución de dos Estados para dos pueblos y desea ver a los ciudadanos árabes de Israel ganando plenos derechos igualitarios puede, e incluso debe formularlas” (“Las preguntas correctas”, Octubre 5)

Los temas que conciernen al entramado de las tribus existentes en este país no son simples. La definición de lo que es un pueblo, en este contexto, es absolutamente complicado, ya que los dos pueblos se encuentran en las etapas de formación. A todo lo largo de la historia de la humanidad, unas naciones han desaparecido y otros individuos se levantaron una mañana sintiendo que eran una nación y comenzaron a interactuar como tal dentro de un contexto político y cultural.

Las preguntas que el profesor Avineri quiere formular son complicadas. Pero la complicación es sólo aparente, porque en el momento de leer sus argumentos parecería que corta las ramas de la lógica que pretende mantener. Supongamos que es realmente cierto que “la mayoría de los ciudadanos judíos israelíes distinguen entre ‘el Estado de Israel’ y ‘la tierra de Israel’, tal como él argumenta. Se desprende la pregunta de por qué el demanda algo diferente de la otra parte cuando dice, “debería estar claro para nosotros, y para ellos que Acre, Jaffa, y Be’er Sheva no son parte de Palestina”. Si esta es la lógica que lo guía, la misma debería aplicarse para la otra parte, entonces, ¿por qué debería distinguirse entre el Estado de Palestina y la tierra de Palestina? Por consiguiente, no hay contradicción en considerar que Acre, Haifa y Jaffa son parte de la tierra de Palestina, aún si no serán parte del Estado de Palestina –así como Hebrón será simultáneamente parte del Estado de Palestina y de la tierra de Israel- De esta manera funciona la lógica sana, la manera en que la gente sana funciona en el ámbito de las leyes internacionales.

La segunda pregunta que plantea el profesor Avineri también es problemática. “La segunda pregunta está dirigida a los ciudadanos árabes de Israel. Algunos de sus dirigentes prefieren denominarse a sí mismos como ‘palestinos ciudadanos de Israel’, y es, por supuesto, su derecho. Pero es imposible ignorar el hecho de que con la creación de un Estado palestino independiente, tal denominación resulta problemática”, escribe el profesor Avineri.

Continuando con las líneas de esta lógica, veamos la cuestión así: la pregunta se dirige a los judíos ciudadanos de diferentes países. Algunos de sus dirigentes prefieren llamarse a sí mismos judíos ciudadanos de los Estados Unidos, de Francia, de Rusia, etc., y así es su derecho. Pero es imposible ignorar el hecho de que con la creación de un Estado israelí independiente aquella definición es problemática. ¿Acepta el profesor Avineri que esta cuestión también es problemática?

Y, en el mismo contexto, será interesante saber a qué nación, según el citado profesor, pertenecen figuras como Benjamín Disraeli, Alphonse Ratisbonne y el compositor Felix Mendelssohn. ¿Al pueblo judío? Y si no, ¿por qué? Se podría ir lo suficientemente lejos como para decir que si el chico judío más famoso llega al aeropuerto Ben Gurión, por segunda vez, y pide afincarse en Israel y pedir la ciudadanía, ¿los representantes el profesor Avineri lo enviarían, en el mejor de los casos, de regreso en el primer vuelo internacional? Para recordarle solamente al profesor Avineri, el nombre de ese chico es Jesús.

Parece que estas preguntas son inconcebibles desde su perspectiva y es por esto que casi ni quiere considerarlas. De todas estas consideraciones queda demostrado que el profesor Avineri sube por las ramas del árbol que él mismo plantó y cultivó pero que, abrupta y repentinamente, las tala con sus propias manos al punto de convertirse en un talador profesional.

Está bien que el profesor Avineri desee ver “completa igualdad civil para los ciudadanos árabes israelíes”, pero para que esa igualdad sea total, también debe haber una igualdad lógica. Y en este punto no he sido capaz de comprender la lógica de sus palabras.
*
Traducido para Rebelión por J.M. y revisado por Caty R.

Source

***
For English, press here
For Hebrew, press here

_____________________________

Read More

Uri Avnery: Wenn du nein sagst - oder: Giftpilze

Uri Avnery

Wenn du nein sagst
oder: Giftpilze

VOR DEM Sieg des Feminismus gab es ein populäres israelisches Lied, in dem der Junge das Mädchen fragt: "Was meinst du damit, wenn du nein sagst?"

Diese Frage ist schon beantwortet worden. Nun bin ich versucht, weiter zu fragen: "Wenn du von Zionismus redest, was meinst du damit?"

Das ist auch meine Antwort an jene, die mich fragen, ob ich Zionist sei.

Wenn du Zionist sagt, was meinst du damit?

IN LETZTER ZEIT tauchen Verbände zur Verteidigung des Zionismus auf wie Pilze nach dem Regen. Giftpilze.

Alle Arten amerikanisch-jüdischer Multimillionäre - viele von ihnen Casino-Könige, Bordell-Mogule, Geldwäscher und Steuerhinterzieher - finanzieren "patriotische" israelische Gruppen in Israel, um den heiligen Krieg für den "Zionismus" zu kämpfen.

Der Angriff findet an allen Fronten statt. Jüdische Organisationen haben vor, die Universitäten von Post-Zionisten zu säubern. Sie drohen damit, andere Spender zu veranlassen, ihre Spenden zurückhalten, sie terrorisieren die Präsidenten und Rektoren und machen Professoren und Studenten Angst.

Amerikaner mögen an die Ära des Terrors eines Senators Joseph McCarthy erinnert werden, der das Leben von Tausenden Intellektueller und Künstler zur Hölle machte, viele von ihnen ins Exil oder in den Selbstmord trieb. Europäer mögen an die Tage erinnert werden, als "arische" Professoren über Kollegen, denen man Verrat vorwarf, informierten und Studenten in Braunhemden ihre jüdischen Kollegen aus dem Fenster warfen.

Dies ist nur Teil einer breit angelegten Offensive. Eine Gruppe hat stolz verkündet, sie lehre hunderte professioneller Zionisten, wie man Wikipedia, die Online-Enzyklopädie, von post-zionistischen Artikeln säubert und stattdessen zionistische einsetzt.

DER TERMINUS "Post-Zionismus" spielt die Hauptrolle in der Propaganda all der Dutzenden - vielleicht Hunderten - von Verbänden, die von Las Vegas’ Multimillionären und dergleichen in den USA finanziert werden, um den alten zionistischen Ruhm wieder herzustellen.

Warum ausgerechnet dieser Terminus? Sie meinen die Linken, aber jene, die die "Linken" angreifen, werden "Rechte" genannt. Doch die Mitglieder der extremen Rechte wollen zur patriotischen Mitte gezählt werden. Es ist auch nicht sehr nett oder fortschrittlich, gegen "liberale" oder "progressive" Professoren zu sprechen. "Post-Zzionisten" ist das israelische Pendant zu den "Roten" von Senator McCarthy oder den "Juden" seiner Vorgänger in Deutschland.

ABER WAS ist "Post-Zionismus"? Warum nicht einfach "Anti-Zionismus"?

Soweit ich mich erinnere, war ich der erste, der diesen Terminus gebrauchte. Es war 1978 als ich als Zeuge in einem Fall von Verleumdung befragt wurde, die meine Freunde und ich gegen eine Veröffentlichung erhoben, in welcher der eben von uns gegründete "Israelische Rat für israelisch-palästinensischen Frieden" angeklagt wurde, "antizionistisch" zu sein. Bei dem Versuch, dem Richter meine Ansicht zu erklären, sagte ich, Zionismus sei eine historische Bewegung mit vielen Licht- und Schattenseiten gewesen; er habe seine Rolle mit der Errichtung des Staates Israel erfüllt. Von jetzt ab habe der israelische Patriotismus seinen Platz eingenommen. "Post-Zionismus" bedeute, mit der Gründung des Staates habe eine neue Ära begonnen. Ein Post-Zionist könne die Errungenschaften des Zionismus bewundern oder kritisieren. Er sei der Definition nach kein Anti-Zionist.

Die Richterin akzeptierte meine Argumente und urteilte zu unseren Gunsten. Sie belohnte uns mit stattlicher Entschädigung. Jetzt bin ich der einzige lebende Israeli, der eine schriftliche Bestätigung hat, dass er kein Anti-Zionist ist - etwa so wie eine Person, die aus der Psychiatrie entlassen wurde, die eine offizielle Bestätigung hat, dass sie normal ist.

Seitdem wird der Terminus "Post-Zionist" sehr häufig in akademischen Kreisen benützt. Er hat auch viele Schattierungen in der Bedeutung angenommen, je nach dem, wer ihn benützt.

Aber im Mund unserer neuen Mini-McCarthysten ist er zu einer einfachen Diffamierung geworden. Ein Post-Zionist ist ein Verräter, eine Araberfreund, ein Lakai des Feindes, ein Agent der unheimlichen, weltweiten Verschwörung, den jüdischen Staat zu zerstören.

SHLOMO AVINERI, ein geachteter Professor der Philosophie, veröffentlichte kürzlich einen Artikel, in dem er leidenschaftlich behauptete, Israel sei ein jüdischer Staat, und dies müsse so bleiben. Der Artikel hat schon eine lebhafte Debatte ausgelöst.

Ich habe einige Proteste von Leuten bekommen, die irrtümlicherweise dachten, ich hätte den Artikel geschrieben. Das passiert von Zeit zu Zeit. Vor Jahren erwähnte die anerkannte britische Wochenzeitschrift "The Economist" meinen anstelle seines Namens und veröffentlichte eine Woche später "eine Entschuldigung an beide".

Der Unterschied ist beträchtlich. Avineri ist ein angesehener Professor, ein Schüler von Hegel, ein Experte für zionistische Geschichte, ein früherer Generaldirektor des israelischen Auswärtigen Amtes und ein überzeugter Zionist. Ich bin - wie allgemein bekannt - kein Professor, ich habe nicht einmal die Grundschule vollendet, ich war nie ein Regierungssprecher und meine Haltung gegenüber dem Zionismus ist sehr komplex.

In seinem Artikel behauptet Avineri leidenschaftlich, Israel sei ein jüdischer Staat wie "Polen ein polnischer Staat und Griechenland ein griechischer Staat ist." Er antwortete einem palästinensischen Bürger Israels, Salman Masalha, der behauptet hatte, es gebe genau so wenig einen jüdischen Staat, wie es einen muslimischen Staat oder einen katholischen Staat gebe.

"Wie kann man nur vergleichen?" rief Avineri aus. "Schließlich sind die Juden ein Volk! Israel gehört dem jüdischen Volk, dessen Religion jüdisch ist."

Das ist doch logisch! Oder ?

Keineswegs. Der Vergleich stimmt einfach nicht.

Wenn Polen den Polen gehört und Griechenland den Griechen, dann gehört Israel den Israelis. Aber die israelische Regierung erkennt die Existenz einer israelischen Nation nicht an. (Das Gericht hat noch keine Entscheidung bezüglich einer Petition von einigen von uns getroffen, uns als Bürger der israelischen Nation anzuerkennen. )

Wenn Avineri verlangt hätte, dass Israel den Israelis gehört wie Polen den Polen gehört, dann hätte ich applaudiert. Aber er behauptet, dass Israel den Juden gehört. Da müssen einige grundsätzliche Fragen gestellt werden.

Zum Beispiel: Welche Juden? Diejenigen, die israelische Bürger sind? Doch das meint er nicht. Er meint das "jüdische Volk", das in aller Welt zerstreut lebt, ein Volk, dessen Mitglieder zur amerikanischen, französischen, argentinischen Nation gehören - und natürlich auch zur polnischen und griechischen Nation.

Wie wird eine Person Amerikaner? Indem ihr die amerikanische Staatsbürgerschaft gewährt wird. Wie wird eine Person ein Franzose? Indem sie eine Bürgerin der französischen Republik wird. Wie wird eine Person jüdisch?

Und hier liegt der Hase im Pfeffer. Nach dem Gesetz des Staates Israel ist ein Jude jemand, der eine jüdische Mutter hat oder der zur jüdischen Religion konvertiert ist und keine andere Religion angenommen hat. Also: die Definition ist rein religiös wie die eines Moslems oder eines Katholiken. Nicht wie die eines Polen oder Griechen. (In der jüdischen Religion zählt der Vater in dieser Beziehung nicht. Vielleicht weil man nie ganz sicher sein kann, wer der Vater ist.)

Nun gibt es in Israel Hunderttausende von Leuten, die aus der früheren Sowjetunion mit ihren jüdischen Verwandten nach Israel eingewandert sind, aber nicht nach der religiösen Definition jüdisch sind. Sie sehen sich selbst in jeder Hinsicht als Israelis an, sprechen Hebräisch, zahlen Steuern, dienen in der Armee. Aber sie werden nicht als zum jüdischen Volk zugehörig anerkannt, dem - nach Avineri - der Staat gehört. Wie die anderthalb Millionen israelischer Bürger, die palästinensische Araber sind. Der Staat gehört nicht ihnen, obwohl sie - wenigstens formell - alle Bürgerrechte haben.

Einfach gesagt: nach Avineri gehört der Staat Millionen Menschen, die zu anderen Nationen gehören und nicht den Millionen von Menschen, die hier leben und die die Knesset wählen.

WER HAT entschieden, dass dies ein jüdischer Staat ist? Avineri und viele andere behaupten, dass der Charakter des Staates mit der Resolution der Vollversammlung der UN-Versammlung am 29. November 1947 entschieden wurde, als das Land in einen "jüdischen Staat" und einen "arabischen Staat" geteilt wurde.

Das stimmt nicht.

Die UN entschied nicht über einen Staat, der allen Juden der Welt gehört und genau so wenig über einen Staat, der allen Arabern der Welt gehört. Die UN-Kommission, die den Konflikt zwischen den Juden und den Arabern in dem Land, damals Palästina genannt, untersuchte, entschied (sehr sensibel), dass die einzig mögliche Lösung die ist, jedem der beiden nationalen Gemeinschaften einen eigenen Staat zuzuteilen. Mehr nicht.

Zusammengefasst: die Wörter "jüdisch" und "arabisch" in der UN-Resolution hatte nichts mit dem Charakter der beiden Staaten zu tun, sondern definierte nur die beiden Gemeinschaften im Land, die ihren Staat errichten sollten. Sie haben keine andere Bedeutung.

ABER EIN Professor, der zu diesen Schlussfolgerungen kommt, würde als ein Post-Zionist verfolgt werden, der von der Universität vertrieben werden muss. Nach unsern kleinen McCarthys ist sogar solch eine Debatte absolut verboten. Es ist verboten, dies zu denken, Es ist verboten, darüber zu schreiben. Definitiv ist es verboten, darüber zu sprechen. In jeder Universität wird es zionistische Aufseher geben, die Berichte über die Vorlesungen der Professoren empfangen, die ihre Veröffentlichungen kontrollieren, die darüber berichten, was sie von den Studenten hören, die über andere Studenten informieren und die ideologische Reinheit schützen. Genau so wie die "Politruks" - die politischen Kommissare - in der Sowjet Union. Genau wie die rote Garde während der Kulturrevolution in China, als Tausende von Professoren und andere Intellektuelle in Arbeitslager oder entfernte Dörfer geschickt wurden.

Aber die Ergebnisse ihrer Mühen könnten sehr anders sein, als das, was sie erwarten. Statt den Terminus "Post-Zionismus" in ein Synonym für Verrat zu verwandeln, können sie den Terminus "Zionismus" in ein Synonym für Faschismus verwandeln und damit all diejenigen in der ganzen Welt erfreuen, die einen Boykott des "jüdischen Staates" predigen. Wenn die israelischen Universitäten von allen non-konformistischen Denkern gesäubert sind, wird es tatsächlich einfach sein, sie zu boykottieren.

Wenn du Zionismus sagst, meinst du die humanistische Vision eines Theodor Herzls oder den jüdischen Faschismus Avigdor Liebermans?

21.08.2010

Source: lebenshaus alb

***

For English, press here

For Hebrew, press here

*

Read More

Η ευκαιρία των Παλαιστινίων να κερδίσουν μια ηθική νίκη Εκτύπωση

Η ευκαιρία των Παλαιστινίων να κερδίσουν μια ηθική νίκη Εκτύπωση

Του Salman Masalha

Η Παλαιστινιακή πλευρά, η οποία έχει υποφέρει επί δεκαετίες από την Ισραηλινή κατοχή, μπορεί να επιδείξει ηθική ανωτερότητα απέναντι στον κατακτητή επιτρέποντας στην οικογένεια του Gilad Shalit να τον επισκεφθεί.

Σε μια εποχή πολιτικής ορθότητας, υπάρχουν εκείνοι που θεωρούν σκόπιμο να προσαρμόζουν το μήνυμα προς το κοινό στο οποίο απευθύνονται. Δεν συμφωνώ. Κατά την άποψή μου, η πολιτική ορθότητα είναι μια κάλυψη – γλυκές κουβέντες που κρύβουν έναν κατάφωρο ρατσισμό. Υπάρχει μια πανανθρώπινη ηθική που ξεπερνά θρησκείες, λαούς και έθνη και είναι δεσμευτική για όποιον ανήκει στο ανθρώπινο γένος.

Έτσι, όταν μιλάω, για παράδειγμα, για τον Gilad Shalit τον αποκαλώ "αιχμάλωτο Ισραηλινό στρατιώτη". Αυτό είναι σωστό. Αιχμάλωτος και όχι απαχθείς όπως είναι ο όρος που προσπαθούν να περάσουν στον κόσμο εδώ. Στο Ισραήλ, προτιμούν να ξεχνούν, ή προσπαθούν σκόπιμα να κάνουν άλλους να ξεχάσουν, ότι ο Shalit δεν απήχθη. Πιάστηκε αιχμάλωτος ως στρατιώτης που μετέχει σε μια στρατιωτική επιχείρηση εναντίον ενός στρατού, στα πλαίσια του Παλαιστινιακού αγώνα κατά μιας Ισραηλινής κατοχής που κρατά δεκαετίες. Αυτό το βασικό γεγονός νομιμοποιεί την πράξη που πραγματοποιήθηκε από ένα λαό που αγωνίζεται για την εθνική απελευθέρωσή του.

Ως εδώ καλά. Απ’ το σημείο όμως αυτό και μετά, υπάρχουν κι άλλα πράγματα που πρέπει να ειπωθούν. Τα έχω ήδη δημοσιεύσει στα Αραβικά για το Αραβόφωνο κοινό επειδή είναι σημαντικό για τους Παλαιστινίους ν’ ακούν ότι η υπόθεση Shalit ανήκει και σ’ αυτούς. Είναι, εξάλλου, σωστό αυτά τα πράγματα ν’ ακούγονται και να διαβάζονται και απ’ όλους όσους μιλάν Εβραϊκά όση πλύση εγκεφάλου κι αν έχουν υποστεί. Τα σχόλια έχουν επίσης να κάνουν και με τους Ισραηλινούς Παλαιστινίους (ναι, υπάρχουν τέτοια πλάσματα που επίσης διαβάζουν και μιλούν Εβραϊκά).

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία - αυτό πιστεύω, αυτό θέλω να πιστεύω - ότι ο Ισραηλινός όμηρος Gilad Shalit τυγχάνει ανθρώπινης μεταχείρισης από τους δεσμοφύλακές του στη Γάζα. Όλοι μας ελπίζουμε να συναφθεί γρήγορα μια συμφωνία ανταλλαγής κρατουμένων ώστε ο Ισραηλινός αιχμάλωτος να επιστρέψει στην οικογένειά του όπως και οι Παλαιστίνιοι κρατούμενοι στις δικές τους.

Παρ’ όλα αυτά, η σιωπή που τηρούν οι Παλαιστίνιοι διανοούμενοι σχετικά με την υπόθεση είναι ανησυχητική. Η Hamas απαιτεί ένα μεγάλο αριθμό Παλαιστινίων κρατουμένων σε αντάλλαγμα για την απελευθέρωση του Shalit.

Κανείς δεν έχει αναρωτηθεί τι σημαίνει αυτό από ηθικής απόψεως, τι δείχνει αναφορικά με τον τρόπο που οι Άραβες αντιλαμβάνονται την αξία κάθε Άραβα ξεχωριστά. Πόσο αξίζει ένας Ισραηλινός κρατούμενος συγκρινόμενος με Άραβες ή Παλαιστίνιους κρατουμένους;

Η σιγή των Αράβων Βουλευτών είναι επίσης αισθητή. Φωνάζουν - και δικαίως - για τις αδικίες της Ισραηλινής κατοχής και τα δεινά που αυτή προκαλεί στον Παλαιστινιακό λαό αλλά δεν ξεστομίζουν ούτε μια λέξη για μια ξεκάθαρη ηθική στάση στο θέμα του Shalit. Αυτό είναι το καθήκον τους. Πρέπει να σηκώσουν το ανάστημά τους και να πουν στην κυβέρνηση της Hamas στη Γάζα και στον Khaled Meshal που κινεί τα νήματα στη Δαμασκό ότι υπάρχουν πράγματα που είναι απλώς απαράδεκτα. Μπορούν και πρέπει να πουν ότι η άρνησή τους να επιτρέψουν στον Ερυθρό Σταυρό να επισκεφθεί τον Ισραηλινό κρατούμενο είναι ένα ηθικό στίγμα στον Παλαιστινιακό αγώνα στο σύνολό του. Αν ο Shalit είναι αιχμάλωτος πολέμου - και όντως είναι - τότε είναι βέβαιο ότι έχει όλα τα δικαιώματα που έχουν οι αιχμάλωτοι πολέμου βάσει του διεθνούς δικαίου.

Η Παλαιστινιακή πλευρά, η οποία έχει υποφέρει επί δεκαετίες από την Ισραηλινή κατοχή, μπορεί να επιδείξει ηθική ανωτερότητα απέναντι στον κατακτητή επιτρέποντας στην οικογένεια του Gilad Shalit - ή τουλάχιστον σε εκπροσώπους του Ερυθρού Σταυρού - να τον επισκεφθεί όπως ακριβώς γίνεται και με τους Παλαιστίνιους κρατούμενους στο Ισραήλ.

Δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η Αραβική πλευρά εγκαταλείπει την ηθική κονίστρα αφήνοντας την για άλλους. Ενεργεί λες και τα θέματα ηθικής δεν την ενδιαφέρουν. Εκείνοι όμως που επιλέγουν ν’ αδιαφορούν για την ηθική κονίστρα δεν πρέπει ν’ αγανακτούν για την κακή τους εικόνα στα μάτια της διεθνούς κοινότητας.

Τρίτη, 27 Ιούλιος

*

"The Palestinians' chance to win a moral victory", Haaretz 12.7.10


Greek source
***

For English, press here.
*
For Hebrew, press here.

Read More

I cittadini arabi d’Israele meritano una leadership migliore

Salman Masalha

I cittadini arabi d’Israele
meritano
una leadership migliore

La visita in Libia, settimana scorsa, di una delegazione di esponenti arabo-israeliani indica uno smarrimento di direzione sia politica che morale. Il gruppo, che comprendeva rappresentanti di tutti i partiti politici, i settori e le comunità arabe, ha rivelato la profondità della confusione politica che vige fra coloro che sostengono di rappresentare i cittadini arabi d’Israele. La visita non ha in alcun modo contribuito al rispetto né per i membri della delegazione né per i loro elettorato.

Sono personalità che si disprezzano a vicenda non meno di quanto non disprezzino Avigdor Lieberman e i pari suoi nei partiti sionisti, in alcuni casi anche di più. Ma, meraviglia delle meraviglie, tutt’a un tratto si sono riuniti tutti quanti per volare via a godersi l’ospitalità niente meno che di Muammar Gheddafi, l’uomo che più di ogni altro incarna il côté impresentabile dei regini arabi, l’autocrazia tribale.

Questo individuo capriccioso e imprevedibile può affermare senza battere ciglio una cosa e il suo contrario nella stessa frase, senza che nessuno osi chiedergli spiegazioni per paura che la domanda diventi anche la sua ultima domanda.

Dopo il banchetto offerto dal loro anfitrione, è arrivato il momento dei discorsi untuosi, completi della panoplia di tutti gli slogan più frusti e di tutti i superlativi più esagerati che i despota di più basso rango si aspettano di sentire su se stessi. Ha superato se stesso il parlamentare Talab al-Sana, che ha chiesto al tiranno se la Libia avrebbe aperto le porte delle sue università agli studenti arabi da Israele (che già accedono, naturalmente, alle università israeliane). Supplica che ha trovato immediata soddisfazione. Anziché preoccuparsi per le scuole e per l’istruzione nel suo paese – Israele – Talab al-Sana vuole mandare gli studenti in Libia. Esattamente dove stia meditando di mandarli e a imparare cosa, il magniloquente e gagliardo parlamentare arabo-israeliano non l’ha detto. Forse all’eminente istituto libico del nano-uncinetto o all’insigne accademica libica per la scienza del barbecue?

Dopo il rito delle adulazioni, il grande leader, Sua Maestà il Re dei Re e il Capo dei Capi (così Gheddafi si è definito di recente), dicono abbia fatto sedere i suoi ospiti e per due ore tonde tonde abbia propinato loro un’ampia epitome delle sue puerili teorie. Fra l’altro, li ha esortati a prendersi due, tre o quattro mogli ciascuno e a fare figli in quantità. Nessuno dei presenti ha ritenuto di avere una sola parola da obiettare.

Ora, va detto forte e chiaro: questo genere di trasferte da parte di rappresentanti arabi israeliani per andare a baciare la pantofola a questo o quel satrapo arabo, non solo costituisce un insulto all’intelligenza, ma danneggia anche le giuste lotte della minoranza araba di questo paese. Col solo fatto di recarsi in quei luoghi e di farvi le dichiarazioni che fanno, non fanno che approfondire il rigetto verso gli arabi dell’opinione corrente israeliana, quel rigetto contro il quale essi giustamente si battono da anni. Col fatto di non saper resistere alla tentazione di accettare questi inviti da parte di dittatori arabi, quali che siano, queste personalità arabo-israeliane accettano di farsi strumento nelle mani di quei dittatori.

Sorprendentemente fra i partecipanti alla scampagnata c’erano rappresentanti di partiti politici come Balad, che sventola il vessillo dello stato “di tutti i cittadini” (in contrapposizione a “stato ebraico”) e Hadash, che un giorno sì e un giorno no sbandiera il suo essere un partito “arabo-ebraico”. All'improvviso tutti questi parlamentari si sono scordati d’aver prestato alla Knesset un giuramento di lealtà allo stato d’Israele, e si sono dimenticati di chi e di che cosa dovrebbero essere i rappresentanti. Hanno scordato che “tutti i cittadini” significa anche i cittadini ebrei. Hanno scordato che un partito “arabo-ebraico” comprende anche gli ebrei. Hanno scordato tutti i loro slogan purissimi e correttissimi e sono volati a rifugiarsi nella tenda dell’ignoto.

Delegazioni come questa rivelano il grado di immaturità civile, politica e nazionale della leadership araba di questo paese. Esse mettono in evidenza il cronico abbandono emotivo, sociale e politico patito dai cittadini arabi e dalla loro dirigenza. Questo viaggio in Libia ha portato alla luce la miseria intellettuale delle persone che pretendono di rappresentare e di guidare la società araba israeliana. I cittadini arabi d’Israele meritano una leadership migliore, una leadership più seria e matura.

(Da: Ha’aretz, 29.4.10)
***

For Hebrew, press here.For English, press here.
For Spanish, press here.

***

Read More

El viaje a Libia del liderazgo de los árabes israelíes expone la miseria de esos representantes

Salman Masalha

El viaje a Libia del liderazgo
de los árabes israelíes
expone la miseria
de esos representantes

Esta semana la visita a Libia de una delegación árabe israelí ha significado la pérdida de su orientación moral y política. El grupo, que incluía representantes de todos los partidos políticos árabes y de diversos sectores y comunidades, manifiesta la profundidad de la confusión política entre esos que pretenden representar a los ciudadanos árabes de Israel. La visita no hizo nada para ganarse el respeto tanto de los miembros individuales como de los grupos de la delegación.

Estos miembros de la delegación se aborrecen mutuamente tanto al menos como desprecian Avigdor Lieberman y sus secuaces en los partidos sionistas, en algunos casos incluso más. Sin embargo, maravilla de maravillas, de pronto todos ellos se han unido para volar y disfrutar de la hospitalidad de nada menos que Muammar Gadafi, el hombre que más que ningún otro representa el lado más desagradable de los regímenes árabes, la autocracia tribal. Este individuo caprichoso e impredecible puede decir una cosa y la contraria al mismo tiempo y sin pestañear, y nadie se atreverá a pedirle que se explique por temor a que esa pregunta sea la última que realice.

Después de la comida ofrecida por su anfitrión, llegaron los discursos serviles, esos que incluían todos los viejos y cansados lemas y las alabanzas superlativas que los déspotas de la más estopa siempre esperan a recibir. Quien superó a todo el mundo fue el diputado Talab al-Sana, quien solicitó al tirano que abrirá sus universidades a los estudiantes árabes de Israel. Y su deseo fue concedido de inmediato.

En lugar de mostrar interés por las escuelas y la educación de aquí, en Israel, Talab al-Sana quiere enviar a los estudiantes a Libia. Pero este rimbombante y enérgico legislador no dijo dónde está contemplando enviar a estos estudiantes, o lo que él espera que aprendan en Libia. Tal vez para el Instituto libio de nanobordados, o bien la Academia de Ciencias de la Barbacoa de Libia.

Después de la adulación, el gran líder, Su Majestad el Rey de Reyes y el Emperador de Emperadores, parece ser que posó con sus invitados y les dio dos solidas horas de teorías infantiles. Les pidió, entre otras cosas, tener dos, tres o cuatro esposas, y tener muchos hijos. Ninguno de ellos tuvo alguna palabra que decir en respuesta.

Hay que decirlo alto y claro: no sólo son un insulto a la inteligencia estos viajes de los representantes árabes dedicados a rendir vasallaje a los déspotas árabes, sino que también dañan la justa lucha de la minoría árabe de este país . Sólo por ir a esos lugares y decir lo que dicen allí, se profundiza en la sociedad israelí el rechazo general a los árabes, un rechazo contra el que se ha estado librando una justa batalla durante años. Al no resistir la tentación de aceptar las invitaciones de los dictadores árabes, quienquiera que sea, se convierten en herramientas de esos dictadores.

Sorprendentemente, entre los participantes en el banquete se encontraban miembros de partidos políticos como Balad, un partido que blande la bandera de "Un estado de todos sus ciudadanos", y el partido Hadash, que día tras día pone de relieve que se trata de un partido judeo-árabe. De repente, todos esos diputados se olvidaron de que han hecho un juramento de lealtad al Estado de Israel en la Knesset, y a quién representan y para qué se supone que los representan. Se olvidaron de que "todos sus ciudadanos" significa también los ciudadanos judíos. Se olvidaron de que una fiesta "judeo-árabe" también debe incluir a judíos. Se olvidaron en fin, de todos esos objetivos y consignas respetables y todo para ir volando a refugiarse a la tienda de un desconocido.

Delegaciones como estas revelan la inmadurez civil, política y nacional del liderazgo de los árabes de este país. Nos muestra el abandono crónico emocional, social y político que sufren los ciudadanos árabes y sus líderes.

Este viaje a Libia ha puesto al descubierto la miseria del pueblo que ellos dicen representar y de esa sociedad árabe israelí que dicen liderar. Los ciudadanos árabes israelíes se merecen un liderazgo mucho mejor, uno al menos serio y maduro.

***

Haaretz, April 29, 2010

source

***

For English, press here.
For Hebrew, press here.

Read More

Isyarat Selamat

Salman Masalha

Isyarat Selamat

Sekian lama Amir tidak pernah ketawa sekeras itu, dan sudah tentulah selama ini dia tidak pernah tertawa sebegitu pada ketika mendengar satu pengumuman dari Komander Dalam Negeri.

Dengan pasukannya yang bersiaga di seluruh perbatasan, dia telah belajar dengan darah dagingnya sendiri, darah daging negara ini, akan makna pengalaman hidup Yahudi. Lagi hebat dia menyeksanya, lagi tinggi berahi yang dialami dan pecah di dalam keheningan itu suara jerih kenikmatan.
Apabila Nurit Tzur menelefon Amir untuk bertanya khabar di dalam “zaman yang gila ini,” seperti yang diistilahkan oleh Nurit sendiri, seperti ada nada kelucuan pada suaranya, walaupun tidaklah dapat menyembunyikan ketakutan yang dialaminya. “Jangan lupa untuk membawa topeng kamu,” dia memberi ingatan lagi kepada Amir sebelum meletakkan gagang.

Dia bertemu dengan Nurit Tzur—Nushnush nama panggilannya di kalangan teman-teman—beberapa tahun dahulu. Pada ketika itu, masa yang terkenal dengan kebangkitan rakyat Palestin di kawasan yang diduduki, Nurit Tzur tinggal tidak jauh dari apartmennya di pinggir Bandar Jerusalam.

Suatu hari Amir pergi ke kafe yang biasa dikunjungi di kawasan kejiranannya, sama ada untuk bertemu teman-temannya atau hanya sekadar melibatkan diri dalam sejenis lagi sesi antropologi iaitu memerhati pelanggan-pelanggan yang datang. Dari kejauhan, tika dia masih berjalan di lorong dan tika dia melangkah masuk melalui pintu pagar hadapan ke dalam taman kafe, dia menyedari seorang perempuan telah turut serta duduk meja itu. Nyaring tawanya dapat didengar dalam jarak yang agak jauh dan dia kelihatan seperti tengah duduk bersama-sama dengan teman-teman lama. Dia menarik sebuah kerusi dari meja yang lain dan duduk di sebelah perempuan itu di sudut meja yang kosong.

Salah seorang pemuda di situ—Shimon atau Nir, dia tidak begitu ingat—tanpa berlengah memperkenalkan dirinya kepada perempuan di sebelahnya itu: “Amir, Nurit,” ujar temannya, kemudian menyambung dengan penuh semangat topik perbincangan mereka. Tidak lama selepas itu pertengkaran hujah mula mengendur dan perbualan diteruskan dengan nada yang lebih tenang.

Tanpa menyedari bahawa dia akan melangkah ke dalam sebuah perangkap, Nurit beralih kepadanya dan bertanya: “Saya tahu nama kamu Amir. Tapi, Amir apa?”

Shimon yang mempunyai telinga yang begitu peka dengan suasana sekeliling cepat sekali memberitahunya, Amir Sepupu,” mereka yang lain tertawa. Shimon sememangnya sentiasa mempunyai sindiran seperti itu setiap kali mendengar soalan-soalan berkaitan dengan “orang utara” itu. Dia menggelar Amir sebagai “orang utara” yang datang nun dari jauh dan menetap di kota suci ini.

“Sepupu?”

Nurit kehairanan sambil memuncungkan sedikit bibirnya.

“Bukan Sepupu. Seorang sepupu, salah seorang sepupu Semitik kita,”

Itzik membetulkan, dengan cepat sekali menghapuskan kekeliruan yang disebabkan oleh Shimon.

“Ah, sekarang saya faham,”

Nurit mengikik senang, tawanya bergulir dari telinga ke telinga.

Seketika kemudian, ketika semua orang berdiri di kaki lima sebelum masing-masing bersurai, Nurit dapat merasa bahawa nampaknya dia juga melawan arus. Dia meninggalkan Tel Aviv dan datang untuk menetap di Jerusalam. “Kedaerahan Jerusalam—saya rasa saya serasi dengannya,” kata Nurit, menjelaskan mengapa dia berpindah dari sebuah metropolis yang bergaya ke kota tersebut.

“Kedaerahan adalah sesuatu yang relatif,” kata Amir, seolah-olah dia begitu mengetahui sesuatu tentang daerah itu.

“Sana. Di sana, di sebelah kawasan kejiranan itu, di sanalah saya tinggal,” terang Nurit, sambil menunjuk ke tempat itu ketika mereka yang lain mula mengucapkan selamat malam. Tangannya yang menunjuk itu seolah-olah sedang membelai pucuk pohon-pohon yang bergoyang di kejauhan dipupuk bayu Jerusalam.

**

Pada masa itu kata intifada telah mula menyerap masuk ke dalam bahasa Hebrew. Pada mulanya, media hanya membincangkan tentang kekacauan yang berlaku, seolah-olah tidak ada penghabisannnya dan kelihatan juga ketenangan tidak akan kembali muncul di tengah-tengah daerah yang telah diduduki itu, orang-orang media mula menggunakan perkataan ‘kebangkitan’ di dalam bahasa Hebrew. Bagaimanapun, pembela-pembela bahasa Hebrew cepat sekali mengecam penggunaan istilah itu, yang sebenarnya merupakan kata terbitan dari kata akar yang serupa bagi dua istilah yang lebih menarik dan agak condong ke sayap-kanan. Dua istilah itu boleh sama ada merujuk kepada perang untuk kemerdekaan dan penentangan atau kebangkitan semula bangsa Yahudi. Mereka tidak mahu penggunaan istilah itu di dalam konteks tersebut akan merosakkan pemikiran anak muda terhadap makna asalnya di dalam bahasa Hebrew. Akibatnya, istilah Arab itu beransur-ansur menyelinap masuk dan menetap dengan selamat di bawah khemah bahasa Hebrew.

Seorang pengulas dalam hal ehwal negara-negara Arab telah mengambil lebih satu langkah ke hadapan. Dia begitu mahir dalam tradisi Arab yang biasanya terpisah dari pengalaman Arab yang sebenar. Dia dengan bersusah payah telah menyelongkar kamus-kamus dan satu hari dengan senyuman sarkastik sampai ke telinga, dia membawa penemuan yang mengarut itu untuk para penonton. Dengan memandang terus ke arah kamera, dia membuka mulutnya dan terus berubah menjadi seorang pakar bahasa Arab yang seolah-olah telah menemui khazanah yang hebat: “Makna asal bagi perkataan intifada di dalam bahasa Arab ialah: orgasme seekor unta,” jelas pengulas yang hiper-aktif itu.

Beberapa hari kemudian, di meja yang biasa di kafe itu, Nir beralih ke arahnya dan menanyakan pandangannya tentang ‘scoop’ linguistik yang dibuat oleh pengulas itu. Bagaimanapun, Amir dengan gerakan tangannya yang tipikal, meremehkan pengulas itu dan penemuannya sebagai sesuatu yang benar-benar bodoh. Dengan menambah bahawa dia ragu adakah wujud seorang Arab yang hidup di dunia ini mengetahui maklumat itu, atau mengambil hal itu dengan serius. “Orang Arab hari ini,” kata Amir, “hampir tidak mengetahui bagaimana untuk membaca kamus-kamus sebegitu yang tidak lebih hanyalah ibarat tanah terbiar tempat pakar-pakar budaya Arab yang amatur meragut.”

Semasa tawa mereka pecah berderai disebabkan oleh perbincangan yang menarik berkitar tentang makna hidup dan kemudian ke hal-hal yang berat seperti orgasme binatang, pada ketika itulah Amir belajar sesuatu tentang orgasme penyu laut di Galapagos. Bahkan, Nir baru sahaja menceritakan dengan penuh semangat tentang apa yang dia lihat di pulau-pulau yang jauh itu.

“Sepatutnya di situlah mereka seharusnya mendirikan negara Yahudi,” kata Nir, cuba untuk menyimbah minyak ke dalam api perdebatan yang telah mula menguncup.

“Jika begitu siapa yang akan menjalankan kerja-kerja pembinaan bangunan di sana, siapakah yang akan membangunkan tanah di situ?”

Itzik melontar persoalan.

“Kita akan bawa bersama kita orang-orang Arab seperti Amir dan teman-temannya ke sana,” kata Nir, lalu menambah: “Dan kemudian, barangkali semuanya akan bermula dari kosong kembali,” dia membuat rumusan pada pengalaman Zionis. Lebih dari hal yang lain yang disukainya di Galapagos, Nir amat menikmati teriakan suara penyu-penyu yang sedang mengawan yang memenuhi landskap primitif itu. Nir suka bercakap tentang seks dan tentang orgasme. Dia sering berkata, separuh serius: “Politik adalah sesuatu di mana manusia terlibat di dalamnya, manakala seks adalah sesuatu yang mana manusia bercakap tentangnya.”

“Bagaimana kamu membezakan antara penyu jantan dan penyu betina?”

Amir bertanya kepada Nir.

“Cari aku punya,” jawab Nir, dan menambah dengan nada mencabar:”Dan apa pandangan para petani dan kanak-kanak yang tinggal di hutan dalam hal ini?”

Amir tidak tahan dengan nada suara Nir yang mengejek itu dan membalas kembali, dalam derai tawa mereka yang lain yang berada di sekeliling meja: “Pergilah pada penyu itu, kamu pemalas; hormatilah cara penyu itu dan jadilah cerdik sedikit.”

Nurit, yang telah mula untuk duduk bersama di meja ini dengan mereka yang telah biasa, memberi respons pada isu yang sedang hangat ini. Dia menambah dimensi baru apabila dia bertanya dengan sekuntum senyuman: “Adakah penyu betina juga melakukan orgasme pura-pura?”

Tahun berganti dengan pantas, jelas sekali ini dicepatkan lagi dengan rutin yang ditempuhi, fikir Amir ketika dia menghirup kopi dan menyedut asap rokok yang masuk ke paru-parunya kemudian keluar ke udara terbuka. Ketenangan belum lagi kembali muncul di tanah ini, kerana sebenarnya ia memang tidak pernah wujud pun. Dan untuk semua itu bertambah pula dengan ancaman yang lain, tanda-tanda yang kamu dapat nampak di mana sahaja kamu lihat. Haversack dan beg yang disangkut di belakang kerusi turut ditambah dengan aksessori yang lain, sebuah kotak kadbod digantung pada tali plastik hitam.

Ketakutan terhadap apa yang akan mungkin terjadi kali ini lain dari jangka masa dahulu. Ancaman Saddam Hussein untuk memusnahkan separuh daripada Israel jika negaranya diserang mula tersebar. Tidak ada sesiapa yang tahu apa lagi kejutan yang akan dibuat oleh lelaki dari Baghdad itu yang telah membunuh ribuan rakyatnya sendiri dengan gas beracun. Di Israel, tindakan berjaga-jaga yang diambil ialah dengan mengedarkan topeng ABC—atomic, biological, chemical—kepada semua penduduk. Mereka juga turut dinasihatkan supaya membeli pita pelekat untuk menampal tingkap-tingkap mereka sebagai langkah awal jika Saddam melancarkan masalah tersebut.

Amir kurang selesa dengan keadaan histeria yang berlaku di sekelilingnya tetapi dia terpaksa kerana kawan-kawannya agak menekannya untuk dia melaporkan diri di pusat pengedaran topeng dan mengambil satu untuk dirinya. Dengan agak berat hati dia pergi ke pusat pengedaran tersebut, mendengar penjelasan pendek dari seorang askar perempuan yang muda dan dia juga menerima satu karton kadbod dengan tali plastik hitam. Apabila dia sampai di rumah dia menyimpan karton itu di dalam almari dan langsung tidak mencuba untuk membuka dan melihat apa yang ada di dalamnya.

Dalam keadaan yang semakin tegang dan serangan dari Iraq kelihatan begitu dekat sekali, masyarakat di minta untuk membawa kotak-kotak kadbod itu di mana sahaja mereka pergi. Di bandar kelihatan orang-orang berjalan dengan kotak kadbod yang disandang di bahu mereka. Di banyak hentian bas kelihatan dipenuhi dengan orang-orang yang membawa topeng bersama mereka sama ada dalam perjalanan ke tempat kerja atau untuk pulang ke rumah mereka. Segelintirnya cuba menyembunyikan topeng-topeng mereka di dalam beg-beg plastik dari kedai runcit dan ada juga, terutama sekali anak-anak gadis, yang mewarnakan kotak-kotak itu dengan warna yang terang atau melukis bunga padanya.

**

Seperti suatu malam yang dipinjam dari sebuah ceritera, malam pun berlabuh di Jerusalam. Perang menggila di Iraq dan peluru-peluru berpandu menyerang beberapa tempat di Israel. “Kenapa saya teringat tentang Shimon sekarang, betul-betul pada waktu ini?”

Amir bertanya kepada dirinya dan dia tidak mempunyai jawapan yang memuaskan. Tahun-tahun yang telah berlalu, membuatkan dia merasa semakin tenggelam di dalam keterasingan. Dia selalu merasakan seolah-olah ada libasan tongkat sakti yang memisahkan dirinya daripada ruang dan waktu ini lalu membuatkan dirinya terapung-apung di dunia yang lain. Fikiran-fikiran yang mengganggu datang kepadanya, menghapuskan batas ruang dan waktu itu.

“Apa yang kamu sedang fikirkan?” tanya Nurit. Satu percubaan untuk membuatkan dia berbicara dan cuba untuk menimbulkan reaksi menawan daripadanya dalam situasi seperti ini.

“Tiada apa,” dia membisik ke telinga Nurit, cuba untuk tidak mendedahkan emosinya dan cuba untuk menutupnya ketika itu. Kemudian dia memberi kata-kata semangat: “Aku berfikir tentang kamu, tentang kita.”

“Dan mungkin aku mahu membalas dendam pada si gadis Palestin itu yang tidak mahu menundukkan Shimon. Manakala, Shimon pula dari satu segi tidak mampu untuk lepas dari perasaan bersalah dalam soal meniduri perempuan Palestin, tetapi dari satu segi yang lain selalu mengeluh tentang bagaimana mereka tidak dapat meniduri perempuan Palestin” –fikiran ini berlegar di dalam mindanya. Shimon pernah mengaku padanya bahawa semasa perang pertama di Lebanon bagaimana dia tidak dapat membalas cubaan Souad untuk berbaik dengannya. Souad merupakan anak seorang tokoh yang dikenali di Palestin. “Apabila IDF meniduri perempuan-perempuan Palestin di Lebanon, manakala aku pula tidak boleh meniduri perempuan Palestin yang lain,” dia menceritakan hal yang mengejutkan Amir itu.

“Mungkin juga aku terfikir tentang Shimon sekarang ini kerana aku sedang berada di atas katil Nurit Tzur, dan dia adalah anak kepada Michael Tzur, seorang pegawai tinggi Israel?” Fikiran itu terus menganggunya sementara tangannya membelai belakang Nurit, perlahan menuruni cerun pinggulnya dan dengan susah payah akhirnya menetap di sebuah bukit kecil itu, seperti seseorang yang cuba mengukur bukit pasir di kaki langit. “Bagaimana pula dengan rasa bersalahku?”

Amir terus menyeksa dirinya sendiri.

Dia memeriksa tubuh mulus Nurit ketika tangannya beristirehat di atas payudaranya. Putingnya yang suam itu menggeletek tapak tangannya. Dia melihat mata putih Nurit yang mengingatkannya pada tompok-tompok putih murni di atas puncak gunung di utara. Dengan gelojoh dia menghisap air kehidupan dari mulut Nurit ibarat air itu dari Lautan Galilee dan dia seolah-olah seperti dapat menurunkan tahap kegalauan yang sedang menyeliputi tanah ini. Tangannya mengelongsor menuruni cerun belakang Nurit seperti seekor burung yang sedang terbang, berputar dan meluncur di atas udara segar yang datang dari padang-padang rumput yang hijau, kemudian hinggap di pinggiran pinggulnya dalam usaha untuk menuju ke dataran rata di sekitar pusatnya. Nun, di kejauhan tubir katil, kaki Nurit menjadi tegang seperti spring yang diregangkan ketika Amir menusuk masuk ke dalam kawasan lubang benam di Laut Mati.

Seluruh kawasan tanah ini terbentang di hadapannya ketika ini, fikir Amir. Dia hanya perlu meregangkan tangan untuk menyentuhnya, untuk mengusapnya selama mana dia mahu, untuk mendudukinya, untuk membebaskannya inci demi inci tanpa penentangan. Di sini Nurit begitu dekat, dia dapat melihat matanya yang biru, rambutnya yang berwarna emas itu mengurai di bahunya, dan sekarang semua pintu pagar Nurit terbuka untuknya. Begitulah dia di sini, begitu dekat tetapi amat jauh.

**

Tanah ini sentiasa mengagumkan, fikir Amir sendiri. Fikiran tersebut akan muncul walaupun tanpa sebab yang tertentu terutama sekali ketika dia menempuh malam yang panjang bersama Nurit Tzur, di mana di atas katilnya sekarang Amir mendapati dirinya sedang berbaring, keduanya terdedah pada diri masing-masing. Dia tidak menghilangkan dahaganya di mata air Nurit atau mengenyangkan perutnya dengan buah dari Pohon Pengetahuan yang tubuh di dada Nurit, tetapi dia mendapati dirinya sedang menebus kembali tanah itu inci demi inci, dan kelihatannya dia akan mengenali diri Nurit selama-lamanya.

Di luar, sunyi menyelubungi malam. Sepi melindungi rumah itu yang berada di kawasan desa yang damai. Hanya bunyi hela nafas dan suara mengerang dalam susunan not yang baru, terbit dari bilik yang telah dikuncinya atas nasihat dari Komander Dalam Negeri itu. Ketika Amir sedang tenggelam di dalam sebuah perang pembebasan, tiba-tiba raungan alunan tinggi rendah siren kedengaran, beralun-alun tinggi dan rendah.

Nurit begitu terkejut dengan kemungkinan berlakunya perang sehingga apabila dia mendengar siren itu berbunyi dengan cepat sekali dia menolak Amir yang sedang melakukan aksi pembebasan untuk kali yang penghabisan dan ini menyebabkan perang Amir itu terhenti. Dia melompat dari katil dan bergegas mengambil topeng ABC dan memaksa Amir untuk memakainya juga. Sebagai satu tindakan untuk sama-sama berkongsi nasib dengan Nurit, Amir memakai topeng itu.

Topeng itu mengubah dirinya, fikir Amir. Matanya mengikuti Nurit ketika dia berjalan untuk menghidupkan televisyen. Sekelip mata mereka berdua kelihatan seperti dua ekor makhluk dari angkasa lepas yang telah mendarat di sebuah planet yang asing, planet yang sedang menderita.

Tidak berapa lama kemudian terdengar isyarat selamat dan mereka berdua cepat-cepat menanggalkan topeng masing-masing dan keduanya bernafas dengan tenang. Walaupun terdapat isyarat semuanya selamat, tetapi Amir tetap dapat melihat kekhuatiran di wajah Nurit.

“Jika Tuhan menghalang sesuatu yang buruk daripada berlaku di negara ini, adakah kau akan menjaga aku?” Nurit bertanya dengan nada berjenaka yang sebenarnya menampakkan lagi keresahannya..

“Menjaga kamu dari apa? Dari siapa?” Amir memberi jawapan dengan sebuah pertanyaan.

“Nuuuu—kamu tahu. Kamu hanya berpura-pura tidak faham,” dia merayu seolah-olah Amir mempunyai jawapannya.

Dalam percubaan untuk mengalihkan perbualan ini ke hal yang lain, supaya tidak ada konflik yang berlaku semasa mereka bersama, Amir tiba-tiba memberitahu: “Sabbath akan membuat kamu selamat, Nushnush.”

Dia tidak ketawa dan dengan agak terkesan dia berkata: “Maafkan saya, Apa yang kamu kata?”

“Aku hanya bergurau,” jawab Amir, ketika mereka duduk di situ saling memeluk dan merenung ke arah skrin televisyen, melihat siaran langsung.

“Terdapat serangan di Kawasan Tengah. Tidak ada sebarang kecederaan,” lapor Jurucakap bagi Kawasan Tengah secara langsung. Apabila mereka mendengar kata-kata yang menyakinkan itu, keduanya melihat muka masing-masing dan tiba-tiba tawa pun pecah sehingga mata mereka dipenuhi air mata dan bau getah yang pelik menusuk hidung mereka.
***

Diterjemah dari bahasa Inggeris oleh Ikram Hamid

***

For English, press here
For Hebrew, press here

Read More

Salman Masalha

L’honneur sacré des Arabes

Samedi 7 Février 2010, une manifestation contre la violence envers les femmes dans la société arabe a eu lieu à Nazareth, à l’initiative du Comité de la Haute surveillance Arabe.

Ce n’est pas tous les jours que les femmes arabes gagnent du renfort venant de tout le spectre de la politique arabe en Israël. L’encre sur les affiches réalisées dans le cortège était à peine sèche, lorsque les rapports publient qu’une autre femme a été tuée.

Certains disent que les « crimes d’honneur de la famille » dans la société arabe sont une autre variante de la violence envers les femmes. Toutefois, il est impossible d’ignorer le fait que tandis que dans d’autres sociétés les meurtriers sont les maris ou même les amants qui commettent les assassinats dans un contexte bêtement appelé « romantique », dans la société arabe ces crimes sont commis par des frères, des pères ainsi que des cousins. Les intellectuels arabes qui se détournent de la responsabilité en égalant les deux phénomènes, tombent dans le piège qui les situent dans un coin sombre : stipulant une équivalence entre les deux phénomènes qui oblige à expliquer ce qui est « romantique » dans l’assassinat d’une femme par son frère, son père ou certains de ses autres parents mâles.

Afin de comprendre l’origine du problème, il suffit de lire un article de Cheikh Kamal Khatib, chef adjoint du Mouvement islamique en Israël, écrit en janvier 2007. Cet article s’inspire de la norme qui prévaut à de nombreux niveaux de la société arabe, dans toutes les communautés (musulmanes, druzes et même chrétiennes à un degré moindre). Khatib s’en prends violemment à la demande de défense des droits de la femme et le compare à des complots colonialistes.

Les remarques de Khatib interviennent en réponse à un article écrit par l’avocate Samar Khamis du centre juridique Adalah pour les droits des minorités en Israël. Elle parle de l’oppression de la femme arabe et donne comme exemple les mariages forcés et la sanctification de la virginité. « L’appel à la révocation du caractère sacré de la virginité », écrit Khatib, « équivaut aux coups de poignards et attaque grossièrement notre religion, notre morale et notre saint des saints nationaux. » Ce qui irrite Khatib plus que tout, c’est l’existence de l’Aswat (voix) de l’Organisation des femmes arabes gay : « Quels services ces femmes apportent-elles en dehors de la corruption, de la destruction et de l’abandon de la moralité, de l’image et de l’identité de notre peuple ? », questionne Khatib dans son article.

La perception que tous les fardeaux de « l’honneur arabe » reposent sur les épaules des femmes tire sa force de la structure tribale, qui est le principal obstacle au développement de la société. Les racines du problème résident, d’une part, en l’absence totale de compréhension de l’essence de la masculinité, et d’autre part, dans le fait que les hommes arabes vivent dans un état d’oppression religieuse, sociale et politique. L’homme arabe abattu a grandi dans une structure tribale oppressive dans laquelle il cherche le maillon le plus faible afin de le battre, de l’étouffer et même de l’assassiner. De cette façon, il soulage sa frustration en déchargeant son « honneur personnel perdu » sur les épaules de la femme.

Le sens profond de cette nouvelle perspective est que c’est l’homme arabe lui-même et personne d’autre qui se prive de son honneur personnel. Comme il est, par ailleurs, privé de son honneur social, culturel et politique, d’une manière détournée et aussi lâche, il trouve un substitut pour démontrer son honneur masculin. Il s’agit d’une façon extrêmement basse de démontrer sa supériorité envers la femme arabe.

Afin d’apporter un changement, il faut une révolution de consciences, dont le but sera de libérer l’homme arabe de l’oppression dans laquelle il est plongé. L’éducation, tant à la maison qu’à l’école, doit transmettre la perception que l’honneur découle de l’individu lui-même. L’honneur personnel de l’individu est exclusivement lié au propre de l’individu et aucune autre personne n’a rien à voir avec cet honneur. C’est cette perception déformée de l’honneur masculin qui détruit la société arabe et ces questions nécessitent une discussion approfondie et courageuse.

J’ai eu l’honneur de compter parmi mes meilleurs amis des lesbiennes arabes. Je peux dire que la contribution que ces femmes apportent à la société est beaucoup plus grande que celle de beaucoup d’hommes arabes, dont l’ensemble de la masculinité se résume à rehausser leur poitrine et faire pousser leur moustache.

***

Traduit par Sérine Akar

Middle East Transparent

***
For English, press here

For Hebrew, press here

Read More